در عین حال، ژاپن و بسیاری از کشورهای دیگر، از جمله کشورهای اروپایی، با مشکلات ناشی از افزایش مقادیر زباله های پلاستیکی که باید در داخل کشور پردازش یا بازیافت شوند، به دلیل ممنوعیت واردات پلاستیک های زباله توسط چین در پایان سال 2017، مواجه هستند.
و متعاقب آن محدودیت های واردات سرویس ظروف پلاستیکی مسافرتی در کشورهای آسیایی مانند تایلند و ویتنام، تأثیر محدودیت‌های وارداتی بر زباله‌های پلاستیکی در ژاپن بسیار زیاد است، زیرا این کشور در سال‌های اخیر به صادرات حدود 1.5 میلیون تن (Mt) از حدود 9 میلیون تن پلاستیک زباله سالانه به کشورهای آسیایی، عمدتاً چین، وابسته بوده است (33, 34).
در مقابل این پس‌زمینه، «استراتژی گردش منابع برای پلاستیک‌ها» ژاپن به سرعت پیش از اجلاس سران G20 به میزبانی ژاپن در ژوئن 2019 توسعه یافت، نسخه نهایی این استراتژی در پایان ماه مه 2019 منتشر شد (35).
در زیر برخی از اهداف تعیین شده در استراتژی ژاپن برای پلاستیک ها آمده است که به شدت از منشور پلاستیک اقیانوسی (31) و استراتژی اروپا برای پلاستیک در اقتصاد دایره ای (11) آگاه هستند: کاهش 25 درصدی در تولید محصولات پلاستیکی.
زباله های پلاستیکی یکبار مصرف تا سال 2030 هدف استفاده مجدد/بازیافت 60 درصد برای ظروف و بسته بندی های پلاستیکی تا سال 2030؛ نرخ بهره برداری 100%، شامل بازیافت انرژی، برای تمام پلاستیک های زباله تا سال 2035. و معرفی 2 میلیون تن پلاستیک زیستی تا سال 2030.
از این میان، هدف دوم بالاتر از هدف 55 درصدی برای بازیافت بسته بندی های پلاستیکی تا سال 2030 در منشور پلاستیک اقیانوسی (31) و اروپا (36) است.
از آنجایی که ظروف و بسته بندی نماد پلاستیک های ضایع کننده هستند، این هدف باید محقق شود، با این حال، به طور شگفت انگیزی، مقدار کل ظروف پلاستیکی و بسته بندی که باید به عنوان مخرج اهداف کاهش و استفاده مجدد/بازیافت مورد استفاده قرار گیرد، نامشخص است.
با توجه به کیفیت ضایعات پلاستیکی از جمله ترکیب انواع رزین، که تعیین کننده اصلی قابلیت بازیافت (به ویژه در بازیافت مکانیکی) است، فقط اطلاعات جزئی مانند داده های بررسی ترکیب زباله با نمونه محدودی از منابع زباله در دسترس است.
