بسیاری از فرش‌ها (بین سال‌های 1500 تا 2000) از دوره صفویه حفظ شده‌اند، اما قدمت و تعیین منشأ این فرش 1500 شانه 12 متری کاشان بسیار دشوار است.
از دوران قاجار و پهلوی نیز به تعداد بیشتری باقی مانده است، کتیبه ها (نگاه کنید به زیر) نشانه ارزشمندی برای تعیین صنعتگران، مکان های ساخت، حامیان و غیره است.
علاوه بر این، هنگامی که یک فرش ساخته شد و در یک مکان خاص باقی ماند، امکان شناسایی سایر قطعات مربوط به آن وجود دارد.
اولین فرشی که یهودیان بافته اند و به ما رسیده است ملیله دیواری متعلق به قرن دوم پس از میلاد و منشأ آن شهر اسکندریه است.
در زمان امپراتوری ساسانی (قرن سوم تا هفتم) از شرکت‌های قالیباف یهودی صحبت می‌کنیم.
بنیامین تودلا، جهانگرد و خاخام یهودی اسپانیایی (متوفی در 1173) سفرهای زیادی انجام داد و در گزارش های خود نوشت: «در پایان قرن دوازدهم، بخش بسیار زیادی از تولید فرش در ایران از جوامع یهودیان بود، از همدان، اصفهان و شیراز. »
در یک تولیدکننده یهودی فرش ایرانی، خ. 1906
شاه عباس اول صفوی (1588-1629) با اقامت در پایتخت جدید خود در اصفهان و همراهی چند یهودی و ارمنی، عصر جدیدی را در صنعت فرش گشود.
یهودیان به دلیل تخصص خود در رنگرزی پشم و ابریشم شهرت داشتند و بخشی از اصناف مهم صنعت بافندگی بودند.
از قرن شانزدهم، یهودیان در تولید و بازاریابی فرش در ایران و همچنین در ترکیه، افغانستان، مصر، اسپانیا، بلغارستان، مولداوی، یونان و فلسطین ظاهر شدند.
مورخان ایرانی و عرب نشان می دهند که منطقه بین اصفهان و توستار (یا شوشتر) بیشتر به نام یهودستان (سرزمین یهودیان) معروف بوده است.
آذربایجان فرش های معروف شیروان، کوبا و کورباچ را عرضه می کرد.
مورخ بریتانیایی مارتین گیلبرت، نویسنده کتاب «اطلس دندانی تاریخ یهود» می نویسد: «جنوب قفقاز بین ایران و ترکیه مکانی ممتاز در فرهنگ فرش بود. (…).
یهودیان و همسایگان مسلمانشان این فرش‌های زیبا را با رنگ‌ها و طرح‌هایی با اصالت خاص می‌بافند.. آنتون فلتون9 تصریح می کند که آنها یهودیان کوهستان هستند.
