در طول 3000 سال فرهنگ مصر باستان، لباس‌ها نسبتاً کم و بسیار کند تغییر کردند.
به طور کلی بر سبک لباس مجلسی ایرانی پوشیدن تاکید می‌کرد، لباس‌هایی که شامل تکه‌هایی از مواد هستند که با گره‌هایی که در پارچه بسته می‌شوند و با کمربند، ارسی و یقه در اطراف بدن قرار می‌گیرند.
خیاطی کمی مورد نیاز بود و عموماً به درزهای کناری و در سال‌های بعد به سوراخ‌های بازو محدود می‌شد.
این نوع لباس پوشیده با تمدن های دیگر در منطقه مدیترانه و خاورمیانه مانند یونان، روم و بین النهرین مطابقت داشت، اما با سبک های ایران، شمال هند و چین که در آن مردم لباس های دوخته شده تری می پوشیدند متفاوت بود.
بر اساس کت، تونیک و شلوار.
در طول سال ها سبک این لباس ها به آرامی تکامل یافت و پیچیده تر شد.
تعداد بیشتری به صورت ترکیبی یا روی هم پوشیده می شدند.
در دوران پادشاهی قدیم (پایتخت آن در ممفیس)، که تا حدود 2130 قبل از میلاد ادامه داشت، لباس ساده بود.
مردان دامن کوتاهی می پوشیدند که از کمر بسته می شد یا با کمربند نگه می داشت.
با گذشت زمان، دامن چین دار یا جمع شد، افراد مهم علاوه بر این یک آویز رنگی تزئینی می‌پوشیدند که در جلو از کمربند آویزان می‌شد و یک شنل یا کتانی که تا حدی نیم تنه برهنه‌شان را می‌پوشاند.
لباس غلاف مانند یک لباس زنانه بود.
این بدن را از مچ پا تا زیر سینه ها می پوشاند و با تسمه های تزئینی روی شانه نگه داشته می شد.
شنل‌های پشمی برای گرمی مردان و زنان پوشیده می‌شد.
